Wat anderen niet eerlijk zeggen

Voel je je structureel gestrest?
Zit je hoofd barstens vol?
Loop je op je tandvlees?

Weet dan dat jij niet de enige bent.

Ik vind het opvallend dat vrouwen onderling er niet echt over praten. Collega's, vrouwen van de sportclub, moeders op het schoolplein, maar ook vriendinnen onderling. Er wordt niet vaak gezegd hoe het werkelijk gaat.

Ga maar eens na . Als er als gevraagd wordt: 'Hé, hoe gaat het?'

Hoe snel en hoe vaak is dat het antwoord:
'Ja, goed!... Beetje druk, verder alles ok hoor!'

En hop, het gaat weer ergens anders over. We verschuiven gauw van onderwerp. We beginnen over de kinderen, we ketsen de vraag terug of we hebben het over de vakantie waar we zo naar verlangen.

Maar ik weet inmiddels met zekerheid dat het niet waar is.
Het is niet alleen maar een beetje druk en verder zonneschijn.

Er zijn heel veel vrouwen die last hebben van het drukke gejaagde leven.

Die ontdekking maakt natuurlijk niet dat ik nu graag wil dat je met een gerust hart denkt;
'Oh, prima, dan zal het wel'. En door.

Waar het je wel mee kan helpen is dat je weet dat het herkenbaar is. Dat jij hier niet uniek in bent. Wat er ook aan de hand is of wat er bij jou precies speelt, je hoeft je niet te schamen. Ook niet als het in jouw ogen om iets kleins gaat of wanneer het moeilijk te duiden is. Er hoeft niet perse iets heel heftigs in je leven te spelen voordat het je teveel mag worden. Dat je klachten ervaart of het moeilijk vindt om wat er nu gaande is in je leven het hoofd te bieden, is heel normaal. Het zegt alleen dat je mens bent.

Het is alleen zo jammer dat we het ook normaal zijn gaan vinden dat we het altijd zo druk hebben. Dat we constant haast hebben, aanstaan, niet van ophouden weten, de lat sky high leggen en we onszelf dwingen nog net even een tandje bij te zetten. Omdat we die drukte zo normaal vinden, moeten we de, totaal logische, gevolgen van die druk dan ook maar normaal vinden. Accepteren als vast onderdeel van het leven en voor lief nemen? Denken dat het er nou eenmaal bij hoort, het niet anders kan? Dus niet zeuren en doorgaan. Want dat lijkt zij ook te doen?

Nu gaat het mij er natuurlijk niet om dat je de volgende keer je hele verhaal vertelt als je gevraagd wordt hoe het gaat. Als het maar een keuze is wanneer je volstaat met 'goed hoor, beetje druk.'  En niet omdat je denkt dat het aan jou ligt en dat de ander altijd fluitend door het leven fietst.

Maar veruit het aller belangrijkst is dat je jezelf het eerlijke antwoord kunt geven.

Dus als jij jezelf de vraag stelt: 'Hoe gaat het met mij?' Welke antwoord geef je dan?

Verrast door je antwoord? Of loop je al een tijdje met klachten rond en vind jij
het eigenlijk ook niet zo'n goed idee om die dan maar voor lief te nemen?
Klik op de link. Gratis sessie
Ik kijk gratis met je mee. Dan brengen we weer rust en ruimte in je hoofd.