Door mijn constant opgejaagde gevoel kon ik slecht slapen en lag ik midden in de nacht te piekeren over hoe het nou verder moest. Want als ik mijn baan kwijtraakte dan hadden we wel een probleem, want dan zouden we echt niet meer kunnen blijven leven zoals we dat deden. Alles draaide op twee inkomens. Ik had veel hoofdpijn en pijn in mijn schouders. Ik voelde dat het niet goed ging. Maar ik deed niets. Ik wist niet wat ik moest doen en ik maakte geen keuzes. Bang dat ik zou falen en bang voor het onbekende. Het gevoel van tekortschieten, niet tot mijn recht komen, het schakelen tussen mijn rol als moeder en de kracht vinden om ook iemand anders te zijn dan moeder, leverde mij heel veel stress op.
Ik had het gevoel dat ik geen andere keus had, dan doorgaan. Ik zat klem.
Op mijn werk liep het helemaal mis. Er ontstond een conflict waar geen andere uitweg meer was dan mijn vertrek.
En toen was ik thuis. Overspannen, verdrietig en geen idee hoe nu verder.
Eigenlijk was het gek want ik werkte al 10 jaar als HR adviseur en verzuimbegeleider en ik zag het effect was van het niet durven bewegen bij anderen. Niet aangeven van wat belangrijk is voor jou, wat je nodig hebt en wat eigenlijk niet werkt voor jou. En niet expres, maar omdat je die verbinding met jezelf helemaal bent kwijtgeraakt. Kwijtgeraakt in een streven naar een bepaald vooraf gesteld beeld of doel. En toch overkwam het mij ook.