Dit gaat over verlangen.
Het verlangen van Kim, waar zij zichzelf niet bewust van was.
Kim had afgesproken met vriendinnen. Om weer eens ouderwets lekker met elkaar aan tafel te zitten, zonder mannen en zonder kinderen. Lekkere hapjes erbij, wijntje, heerlijk lachen en kletsen.
Het gesprek ging over werk.
Een van de meiden vertelde dat ze onlangs promotie had gemaakt. Die functie waar ze op had geaasd, had ze kregen. Meer verantwoordelijkheden en invloed, meer geld natuurlijk en meer vrijheid. Want ze deelde haar eigen tijd in en vloog regelmatig naar het buitenland. Ze was er zo mee in haar nopjes, ze zat er vol van. Ze had echt het gevoel dat ze nu serieus meedeed.
Na haar enthousiaste verhaal vroeg ze aan Kim:
"En jij dan Kim, zit nog lekker daar?"
"Bij dat transportbedrijf toch, op de administratie?"
"Uh ja," zei Kim. "Ja, ik zit daar nog. Ik heb het daar wel naar mijn zin. Leuke collega’s, lekker dichtbij huis. Ik heb ook een prima takenpakket hoor. Ik heb er onlangs het social media beheer bij gekregen."
Waarop die vriendin zei; "Ah, ja. Jij hebt dat ook nooit gehad hè, die carrière drang?"
"Nou nee niet echt" zei Kim. "Ik vond dat ook lastig met de kinderen enzo."
"Oh ja, nou lekker toch" zei die vriendin weer.
En het gesprek ging verder. Over op een ander onderwerp. Er werd nog een keertje bijgeschonken en ze hebben een gezellige avond gehad.
Maar eenmaal thuis dacht Kim nog wel terug aan het carrière gesprek.
Ze vroeg zich af hoe dat nou eigenlijk zat bij haar.
Het is nou eenmaal zo gelopen dacht Kim. Na mijn studie ben ik er ook gewoon ingerold. Ik ken inmiddels alle ins en outs daar. Parttime werken is geen probleem. Daardoor heb ik wel alle tijd gehad voor de kinderen en nu nog. Om 17.00 uur doe ik de computer uit en is de werkdag afgerond.
Maar de woorden van haar vriendin hadden haar geraakt.
Omdat het geen hoogdravende functie is, is dat dan niet goed genoeg? Telt ik daarom niet mee? Of zou mijn vriendin mij simpel vinden? Ging het in Kim's hoofd verder.
Kim werd boos en geïrriteerd. Daarna werd ze verdrietig.
Daar spraken Kim en ik over in de sessie. We kwamen tot de ontdekking dat woorden je soms meer of zelfs behoorlijk kunnen raken omdat ze iets triggeren in jou. Iets waarvan niet 1, 2, 3 duidelijk is, wat het is. Omdat het dieper zit in jou.
We namen de tijd om te onderzoeken wat het is waarom Kim geraakt werd.
Zo’n zoektocht levert altijd hele waardevolle informatie op
Want wat is bijvoorbeeld het verlangen dat eronder zit?
Had Kim misschien ook een carrière gewild waarbij ze veel geld verdiende en kon blijven doorgroeien? Maar is dat gewoon nooit van de grond gekomen? En voelde zich tekort schieten?
Misschien was Kim wel helemaal ok met het werk wat ze deed, maar had ze sterk het gevoel dat ze met deze baan niet goed genoeg is voor die vriendin. Dat ze niet voldoende gedaan heeft om te slagen op carrière gebied en dat er op haar werd neergekeken.
Of was het Kim zelf die neerkeek op zichzelf omdat ze voor haar gevoel niet voldeed aan wat zij dacht dat er van haar verwacht werd?
Het luchtte Kim al enorm op eens intern onderzoek uit te gaan.
Te voelen wat er echt speelt. Te ontdekken wat van waarde is voor haar.
Vanuit daar heeft zij zelf de keus kunnen maken om er iets mee te doen.
Om acties te koppelen aan die keuzes. Zodat ze meer in lijn kan komen en zijn met wat zij van binnen graag wil en wat belangrijk is voor haar. En niet voor wat gangbaar is of werkt voor de ander.
Doen wat jij wilt, wat past bij jou en daar comfortabel in zijn geeft zoveel rust in je hoofd.
En dat is waar het voor mij om draait.
Welke woorden triggeren jou?
Kun je dat nu, wanneer je geraakt wordt, zien als een mooie opening? Een opening om te onderzoeken wat er onder zit. Om te ontdekken welke informatie er in jou verscholen zit. Van welk verlangen jij je niet bewust bent. Maar die van grote waarde is voor de rust in jouw hoofd?
Laten we op onderzoek gaan
Samen